Casolare Re Sole: een geweldige plek om te overnachten

Begin april reizen Arjan en ik van Frankrijk naar Corfu. We hebben een paar dagen vakantie en hebben besloten in een paar etappes door Italië te rijden. Na een verblijf in Turijn (natuurlijk), Cinque Terre en Toscane eindigen we ons verblijf in de streek Le Marche.  Le Marche ligt aan de oostkust van Italië.

Hoewel Toscane en Cinque Terre mooi zijn, worden we er niet echt door geraakt. Misschien wel omdat het plekken zijn die door toeristen overladen worden zomers? In Le Marche worden we wel overdonderd door de schoonheid, we overnachten in Montottone, een heel klein plaatsje te midden van prachtige natuur. Ik had de website van Casolare Re Sole al een aantal keer bekeken en toen ik ontdekte dat het in de buurt van Ancona ligt (ok, iets verder dan gepland) leek het me een goed idee daar eens te overnachten. De website straalt dat uit wat we zoeken in een bed and breakfast. Dus ondanks de vele uren die we al in de auto hebben doorgebracht, rijden we er graag een stukje voor om.

Casolare Re Sole, meer dan een Bed & Breakfast
Na een lange dag reizen, komen we rond half 6 aan bij de Casolare. Anne is alleen thuis, Cees is voor een wijnproeverij in NL. We worden direct uitgenodigd voor een drankje in de huiskamer en voelen ons meteen thuis. Een warmer welkom hebben we de afgelopen dagen nog niet gehad (en we hebben toch op meerdere plekken overnacht). Gezellig als we deze ontvangst vinden, beginnen we meteen honderduit te praten. Over onze winter, onze zomer en alle ideeën die we hebben. Natuurlijk willen we ook van alles weten over Anne, Cees en hun Casolare en natuurlijk waarom ze voor deze plek hebben gekozen. Na een uur zijn we nog lang niet uitgepraat, maar omdat er iemand langskomt, brengt Anne ons naar onze kamer.

Onder enorm geOEH en -AH van ons bekijken we de prachtige kamer en het naastgelegen appartement (wat we kunnen bezichtigen omdat we de enige gasten zijn). Wat is dit fantastisch. Het uitzicht is geweldig, de kamer is perfect afgewerkt en het bed ziet er uit om direct in te kruipen. De badkamer is een feestje, het is gewoon in een paar woorden helemaal af en te gek! Als je, zoals wij, in het toerisme en horeca werkt of hebt gewerkt is het vaak moeilijk verrast te worden. Maar dit overtreft wat dat betreft al onze verwachtingen.

Als Anne weer naar binnen is, trekken wij een flesje wijn open en proberen buiten nog even te genieten van het uitzicht. Helaas wordt het al snel te koud. ‘s Avonds gaan we met Anne uit eten. Het kost wat moeite op maandagavond een restaurant te vinden wat open is, dus is het maar goed dat Anne mee is en ons overal naartoe kan brengen. Na een kleine zoektocht vinden we een pizzeria, waar we uiteindelijk genieten van een giga-pizza met vier smaken, sfuso en lekkere antipasti. Daarna drinken we nog een drankje in de kroeg van Montottone, waarna we met een goed gevoel gaan slapen in een heerlijk bed! De volgende ochtend zijn we heerlijk uitgerust en genieten we van de zon op de bergen, een uitgebreid ontbijt en een laatste kopje koffie met Anne. Daarna trekken we verder naar Ancona, waar we de boot nemen naar ons volgende ‘thuis’, Corfu.

Praktisch
Casolare Re Sole is een bed & breakfast en camping, met een groot terras waar Anne en Cees een aantal avonden per week maaltijden serveren. De ene keer een BBQ, de andere keer pizza uit de houtoven of een pasta. Daarnaast is er een wijngaard. En naast wijn produceren Anne en Cees zelf olijfolie, wijn, limoncello en arancello.

Casolare Re Sole is een heerlijke plek voor een rustige vakantie. Even helemaal weg van de bewoonde wereld, de omgeving is echt adembenemend en de gastvrijheid van Anne en Cees is onbeschrijflijk groot. Je komt maar weinig plekken tegen waar je nog rust vindt, een mooi uitzicht, en dan ook nog een enorme gastvrijheid. Omdat wij dit allebei zo bijzonder vonden, vind ik het zeker waard deze plek zo’n warm hart toe te dragen. Wij hebben al besloten hier zeker terug te keren.

Wil je zelf ervaren hoe geweldig Casolare Re Sole is? Kijk dan even op de website! 

Boek: Made in Sicily

Made in Sicily is het nieuwe kookboek van Giorgio Locatelli. Terugzoekend in mijn blog dacht ik dat ik wel eens een recensie had geschreven over zijn vorige boek Made in Italy, maar dat bleek niet zo te zijn. Made in Italy leerde mij veel over de Italiaanse keuken en het belang van verse ingrediënten en eenvoud. Kennelijk heb ik daar nooit een verhaal over geschreven, dus dit keer een uitgebreide recensie over Made in Sicily. Want op mijn blog verdient Giorgio Locatelli zeker een plaats!

Giorgio Locatelli is kok en eigenaar van restaurant Locanda in Londen. Als Italiaan zoekt hij voortdurend naar nieuwe ingrediënten en gebieden. Locatelli is opgegroeid in Noord-Italië en heeft daardoor een andere culinaire achtergrond dan de Sicilianen. Want op culinair gebied is Italië geen land, maar ingedeeld in alle regio’s die het land kent. En zo heeft elke regio zijn eigen specialiteiten, ingrediënten, wijnen en gerechten.

In Made in Italy is een van de opmerkingen die me is bijgebleven de opmerking dat vis en kaas absoluut niet samen gaan. Ik had best wel eens Italiaanse gerechten gegeten gecombineerd met vis en kaas en dat was eigenlijk ontzettend lekker. Maar na het lezen, besloot ik toch die combinaties niet meer te maken. En wat schetst mijn verbazing, de Sicilianen mixen kaas en vis wel gewoon met elkaar. Want zoals Locatelli stelt, in Sicilië wordt alles met elkaar gecombineerd: ‘Wat bij elkaar in de buurt groeit, past ook bij elkaar.’ Dat vertaal ik dan maar even naar, dat wat je bij elkaar in de buurt vindt, dat kun je combineren. En zo dus ook vis en kaas;-)

Het leuke aan de Siciliaanse keuken is dat het niet draait om een ingenieuze presentatie, maar het gaat er om de smaak van de ingrediënten optimaal te laten uitkomen en dat op de allersimpelste wijze. Helemaal mijn manier van koken!

Locatelli’s boeken zijn een reis door het Italiaanse leven. Door de levendige beschrijvingen van ingrediënten, bereidingswijzen en producenten waan je je eventjes op Sicilië en krijg je zin in de zomer en lekkere zomerse gerechten. Laat die winter dus maar snel verdwijnen, het wordt tijd voor heerlijke zomerse gerechten uit Sicilië!!!

Made in Sicily van Georgio Locatelli is uitgekomen bij uitgeverij Lannoo onder ISBN: 9789072975102. 

Boek: La Cucina Verde

Een heerlijke titel voor een heerlijk Italiaans kookboek vol groenterijke gerechten! La Cucina Verde is namelijk een ode aan de heerlijkste Italiaanse groentegerechten. Het leukste aan Italiaanse kookboeken vind ik vaak de namen van de recepten. Die klinken al 10 x lekkerder dan in het Nederlands.

Zo klinkt Fagioli & Fagiolini toch veel lekkerder dan Bonen? Alsof elk gerecht een lofzang is naar de groente. Als groentefan word ik dan ook super blij van een boek als dit. Elke bladzijde is een inspiratie om lekker met groenten te variëren. En de eenvoud van de Italiaanse keuken, maakt het ook gemakkelijk de meeste recepten meteen te maken.

De hoofdstukken zijn ingedeeld naar de verschillende groentes of groepen groentes. Elk hoofdstuk begint met een korte introductie wat je in het algemeen met een groente kunt doen en waar je de groenten in Italië het beste kunt eten. Dat is natuurlijk vooral heel handig voor de mensen die regelmatig in Italië zijn, in Nederland is dat wat minder nuttige informatie. Wel leuk om te lezen. Het geeft je toch het gevoel even in Italië te zijn. Ook lees je bijvoorbeeld hoeveel verschillende soorten van een bepaalde groente er zijn, zo zijn er alleen al van radicchio (een soort witlof, maar dan bordeauxrood gekleurd) al vele verschillende soorten en je gelooft het of niet, er is zelfs een kookboek met meer dan 600 radicchio-recepten.

La Cucina Verde van Carlo Bernasconi en Larissa Bertonasco is uitgegeven bij Uitgeverij Becht (onderdeel van Gottmer), onder ISBN-nummer: 9789023013013.

Een vergelijking: skiën in Oostenrijk, Italië of Frankrijk

 

Ons huis in Frankrijk, Le Bettaix (st. Martin de Belleville)

Voor de skifanaten onder de volgers van dit blog, vandaag een ‘culinaire’ reisvergelijking tussen drie totaal verschillende skilanden. 

De afgelopen jaren heb ik de winterseizoenen doorgebracht in verschillende skilanden. En onlangs ontdekte ik dat zeker op culinair en service gebied de verschillen best wel groot zijn, daarom nu even een korte introductie voor wie de landen nog niet kent. En wellicht een herkenning voor de mensen die wel regelmatig op wintersport gaan! Drie jaar geleden begon ik mijn winteravonturen in Rauris (Oostenrijk), daarna werkte ik een seizoen in Santa Cristina (Italië), tussendoor ging ik nog even naar Finkenberg (Oostenrijk). Dit jaar begon  ik het seizoen in Kitzbühel (Oostenrijk) en nu zit ik vlakbij Les Menuires (Frankrijk).

Ik wist wel dat er verschillen waren tussen deze landen, maar ik had niet verwacht dat de verschillen zo groot zouden zijn. Mijn eerste ervaringen op culinair gebied in Oostenrijk waren positief, leuke hutten op de pistes en hele aardige mensen. Het eten was op de piste zo zo, maar tijdens het skiën ontdekte ik toch dat je behoefte hebt aan stevige warme kost en dat serveren ze daar! In het kleine dorpje Rauris was daarnaast zelfs een geweldig restaurant waar ze op Slow Food wijze kookten, iets duurder dan gewoon uit eten in Oostenrijk, maar absoluut een aanrader.

In Italië (Zuid-Tirol) was het minstens even gezellig, de hutten langs de piste nog leuker, kneuteriger en het eten vele malen beter. Daarnaast kun je in Zuid-Tirol en Oostenrijk er op vertrouwen dat de toiletten schoon en netjes zijn en het eten betaalbaar. En nog belangrijker, de bediening is vriendelijk en gastvrij.

De Franse restaurants en hutten op de piste zijn eigenlijk in één woord verschrikkelijk. De bediening is vreselijk arrogant en de prijzen zijn niet normaal hoog. Laatst betaalden we voor een koffie en een thee € 8,90 (en dan was het nog zelfbediening ook en kreeg je niet eens een schoteltje erbij). Terwijl we daar in Oostenrijk en Italië (zelfs in het redelijk dure Kitzbühel) nog geen € 5,00 voor betaalden. 

Een paar dagen eerder waren we even gaan lunchen aan de piste. Het restaurant zag er leuk uit, de kaart was niet verkeerd, de prijzen waren redelijk. Maar toen we onze lunch voor ons hadden staan sprongen de tranen in onze ogen. Ik had andere salade gekregen dan ik besteld had en Arjan had een lauwe kip met ranzige friet. En dan baal je toch. En dan de service, de Franse bediening is arrogant, heeft geen oog voor haar gasten en de toiletten zijn vies. Dus nee, de Fransen hebben mijn culinaire hart nog niet veroverd. Niet dat het uitmaakt, want koken kan ik zelf ook vrij goed en zelf onze lunch meenemen is een stuk voordeliger. Dus kunnen we sparen om straks weer eens echt lekker uit eten te gaan in een andere omgeving!

 

Geweldig lekkere chocolademousse met koffie en whisky (uit delicious. december 2012)

Gelukkig kan ik in de Franse supermarkten wel alles krijgen wat ik nodig heb, zodat ik mijn gasten kan verblijden met lekker eten. En tot nu toe is dat elke week gelukt. Vorig jaar kon ik nog wel eens balen dat mensen mijn eten niet waardeerden, maar dat is dit jaar absoluut niet het geval. Met alles wat ik heb gedaan afgelopen jaar heb ik kennelijk redelijk wat bijgeleerd. En kan ik  beter aanvoelen wat ik op tafel kan zetten en hoe ik het moet klaarmaken en serveren! 

Oh en als we het dan toch over ski-gebieden hebben, dan natuurlijk wel even iets over de pistes. In Oostenrijk valt dit jaar weinig sneeuw, dus de pistes zijn zwaar en lastig en laag op de berg al bijna sneeuwloos. Dat is niet goed voor deze tijd van het jaar. Hier in Frankrijk is de sneeuw voldoende en de pistes zijn dan ook echt geweldig. In Italië weet ik het niet zo goed voor dit jaar hoe het met de sneeuwcondities is, vorig jaar is het lang goed geweest, maar zo goed als hier in Frankrijk heb ik het nog niet meegemaakt. Het is natuurlijk ook een enorm hoogteverschil, dus dat speelt wel mee in de sneeuwbeleving.

Mijn persoonlijke mening? Ga naar Frankrijk voor de sneeuw en naar Oostenrijk voor de gezelligheid. Wil je het allebei? Ga dan naar Italië, daar heb je wat mij betreft best of both worlds! (maar ik ben natuurlijk licht bevooroordeeld met mijn liefde voor Italië;-)

Boek: De zilveren lepel

De zilveren lepel, het naslagwerk voor iedereen die een Italiaanse kok wil worden. Na een weekendje Turijn, besef ik altijd weer dat Italië in mijn hart zit. Dat wat wij ooit opzij gezet hebben, is daar nog dagelijks voelbaar. Gevoel voor eten, eten met plezier, eten met de seizoenen en uit de regio. En hoewel ook in Italië tegenwoordig elke groente- en fruitsoort het hele jaar te koop is. Het seizoen is ver uit het belangrijkste.

Dit is ook de start van het meer dan 2000 recepten tellende boek De zilveren lepel. Het is een must voor liefhebbers van de Italiaanse keuken, want echt alles staat er in. Van een geweldig simpel en niet te mislukken pizzadeeg tot een recept voor bagna cauda (een typisch herfstig gerecht in Piëmonte) en natuurlijk Fiori di zucchine ripieni (gevulde courgettebloemen, absoluut een grote favoriet van mij als ik courgettebloemen kan vinden!).

Ik denk dat het onmogelijk is alle recepten te maken. Maar bladerend door het boek word je geïnspireerd om lekker te gaan kokkerellen en je een echte Italiaanse mama te voelen, die grote diners kookt voor haar kinderen, aanhang en kleinkinderen. Je voelt hoe de Italianen eten en genieten van eten. Gerechten zijn soms simpel, soms bewerkelijk, maar altijd staat de passie voor de ingrediënten centraal. Want dat is iets waar wij echt nog iets van kunnen leren.

Italianen leren eerder koken dan praten. En als ze niet koken, dan praten ze wel over eten. Wil jij je ook een echte Italiaanse kok voelen? Dan mag De zilveren lepel niet in jouw kookboekenkast ontbreken.

De zilveren lepel is uitgegeven door Van Dishoeck, je bestelt het boek hier.